Leczenie żywieniowe u dzieci– żywienie dojelitowe (EN) w pytaniach i odpowiedziach. Część 1.
Autor: Sara Przysowa
Co to jest leczenie żywieniowe?
Żywienie dojelitowe to żywienie drogą przewodu pokarmowego, a dosadniej mówiąc, dostarczanie pożywienia bezpośrednio do żołądka, dwunastnicy lub dalszych części jelita cienkiego.
Po co stosuje się EN?
Zastosowanie takiej formy podaży pokarmu może zwiększać zmniejszać utratę masy ciała i tkanek, poprawiać parametry czynnościowe organizmu, a także zmniejszać śmiertelność i powikłania w niektórych grupach pacjentów.
Czym karmiony jest młody pacjent?
Stosowane są mieszaniny żywieniowe. U noworodków można także podawać mleko kobiece lub mieszanki mleczne dla nich przeznaczone.
Mieszaniny mogą całkowicie (min. 50% dziennego zapotrzebowania energetycznego z diety przemysłowej) lub częściowo ( poniżej 50% dziennego zapotrzebowania energetycznego z diety przemysłowej) pokrywać zapotrzebowanie na energię, a także białka, węglowodany, tłuszcze, składniki mineralne oraz witaminy. Ich skład dostosowuje się do aktualnych potrzeb żywieniowych oraz stanu pacjenta.
Jak podaje się jedzenie pacjentowi?
Stosowane są zgłębniki, czyli „rurki”, które się wprowadza przez nos do miejsca docelowego podawania diety lub przetoki (stomie).
Żywienie przez zgłębnik wykorzystuje się gdy dziecko nie jest w stanie pobrać żadnego pokarmu lub robi to w ilościach niewystarczających . Takie sytuacje mogą mieć miejsce kiedy nie ma odruchu ssania i połykania, np.: w okresach jadłowstrętu lub u chorych z nowotworami.
Kiedy żywienie dojelitowe więcej niż 6-12 tygodni, należy zastosować gastrostomię (przetokę między środowiskiem zewnętrznym a żołądkiem) lub jejunostomię (przetokę między środowiskiem zewnętrznym a jelitem cienkim), kiedy żołądek nie spełnia swojej funkcji.
Kiedy stosuje się żywienie dojelitowe?
Lekarz podejmuje decyzję o zastosowaniu żywienia dojelitowego, kiedy nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb żywieniowych pacjenta drogą naturalną, a przewód pokarmowy zachował swoją sprawność. Według ESPGHAN, EN powinno się wprowadzić gdy:
• U dzieci poniżej 2 lat - zaburzenia wzrastania lub przyrostu masy ciała trwają >1 miesiąc
• U dzieci powyżej 2 lat – brak przyrostu masy ciała lub ubywanie na wadze > 3 miesiące
• Odchylenie masy ciała w stosunku do wieku lub wysokości ciała wynosi > 2 kanały centylowe
Najczęstszą przyczyną wdrażania EN są uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, do których kwalifikuje się m.in. mózgowe porażenie dziecięce, padaczki. Także u dzieci chorych na mukowiscydozę, urodzonych zbyt wcześnie lub u tych, których jelito jest zbyt krótkie (zespół krótkiego jelita), może być zastosowane żywienie dojelitowe.
Przeciwskazania do wprowadzenia żywienia dojelitowego
W żadnym wypadku nie można stosować żywienia drogą dojelitową, gdy przewód pokarmowy jest niedrożny, przedziurawiony (perforacja) lub objęty martwicą (martwicze zapalenie jelit).
Sara Przysowa
Dietetyk
Przeczytaj także: Jak skutecznie zachęcić typowego niejadka do jedzenia posiłków zawierających warzywa i owoce?
